شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || نظام آموزشی کشور ما ، حال خوبی ندارد . جذابیت چندانی برای دانش آموزان ندارد . نیازهای پرورشی که هیچ ، حتی نیازهای آموزشی آینده سازان کشور را هم ، به خوبی و به اندازه کافی ، نمی تواند تامین کند . به همین دلیل است که بسیاری از والدین ، از نان شب شان هم که شده است می زنند تا بتوانند از طریق کلاس های گوناگون ، شاید آموزش لازم و مورد نیاز و پرورش مناسب و همه سونگر را ، در اختیار فرزند خویش قرار دهند.

آموزش و پرورش ما ، نقش چندانی برای دانش آموزان قائل نیست ؛ شاید بتوان گفت آموزش الفبای مشارکت اجتماعی،مسئولیت پذیری،استقلال شخصیت و تفکر انتقادی،جایی در وجه پرورشی نظام آموزشی ما ندارد و طبیعی است علاقه ای هم به توسعه توانمندی های فردی و ارتقای روحیه ابتکار و خلاقیت ، در میان دانش آموزان نداشته باشد.

آموزش ، به معنای انجام دسته ای از فعالیت ها برای افزایش دانسته های افراد با کمک آموزگار است و در حقیقت ، هر گونه فعالیت از پیش طراحی شده ، که هدف آن یادگیری در یادگیرندگان است را آموزش می گویند و پرورش ، به معنای یک جریان منظم، با هدف کمک به رشد شناختی ، اخلاقی ، اجتماعی و به طور کلی شخصیت فرد است . پرورش ، به شکوفا شدن استعدادهای افراد کمک می کند.

تفاوت آموزش با پرورش
پرورش، یک روند وسیع و پیوسته است که در مدت زمان زیادی رخ می‌دهد. ولی آموزش، صرفا به کارهای مشخص انجام شده توسط یک آموزگار گفته می‌شود. در اصل، هدف اصلی مدرسه باید پرورش باشد. چرا که آموزش، ابزار است و بدون آموزش درست و مناسب، پرورش صحیح اتفاق نمی‌افتد.

نگاهی کوتاه به وضعیت عملکرد مدارس ایران و مشاهده خروجی فعالیت آنان در میان دانش آموزان نشان می‌دهد متاسفانه ، بیشتر مدارس صرفا به یک آموزش نصفه و نیمه اکتفا می کنند و بار اصلی پرورش دانش آموزان را ، بر دوش والدین آنان می گذارند.

به عبارتی، مدارس بیشتر محل نگهداری دانش آموز هستند تا پدر و مادر ، بر اساس بودجه و فرصتی که دارند دست فرزندشان را بگیرند و به کلاس های مختلف آموزشی و پرورشی ببرند تا شانس بیشتری ، در رقابت سرشار از اضطراب و دغدغه ورود به یک رشته خوب دانشگاهی را داشته باشند و مدرسه آن ها بتواند با تابلوی تبلیغاتی موفقیت کسب رتبه بالای آن دانش آموزان ، شهریه بیشتری از دیگر والدین بگیرد!

مشکلات نظام آموزشی
نظام آموزشی هر کشوری ، چند ضلع دارد و در کشور ما نیز ، دانش آموزان، معلمان ، مدیران و سیاستگزاران نظام آموزشی و والدین دانش آموزان، ضلع های متفاوت این نظام به حساب می آیند. اگر به سراغ هر یک از این ضلع ها بروید مشکلات و ناکامی های نظام آموزشی را از نگاه خود می بینند و مطرح می کنند.

ولی حرف و نظر دانش آموزان در خصوص وضعیت کنونی نظام آموزشی، بیشتر بر روی این موارد تکیه دارد:

عدم برنامه ریزی لازم برای نخبگان دانش آموز، عدم توجه به مشکلات تحصیلی دانش آموزان، حمایت نکردن از دانش آموزان نخبه، کم توجهی به تربیت و پرورش دانش آموزان، نبود امکانات کافی آموزشی در مدارس ، نبود درس هایی چون توانایی برقراری ارتباط با خانواده ، دوستان و جامعه ، نبود درس هایی با هدف افزایش توانایی های فردی دانش آموزان در ارتباط با مشکلات فردی و خانوادگی و اجتماعی ،نبود عدالت آموزشی در میان دانش آموزان مناطق متفاوت یک شهر و یا شهرهای کوچک و بزرگ،فضای خشک و بدون جذابیت در محیط های آموزشی،بالا بودن حجم کتاب های درسی،اجبار دانش آموزان به حفظ مطالب و نه،فهمیدن آن،لزوم حذف دروس غیر کاربردی در زندگی دانش آموزان و... .

بی سوادی جیب های خالی
در کنار تمامی مشکلات ریز و درشت آموزش و پرورش و نارسایی های نظام آموزشی و شهریه های نجومی بسیاری از مدارس_که گوی سبقت هزینه ها را از مقاطع دانشگاهی نیز ربوده اند_مشکلات عدم ثبت نام و یا ترک تحصیل تعداد قابل توجهی از کودکان و نوجوانان در سن تحصیل،درد جانکاهی برای همگان است که اگر جدی گرفته نشود تبدیل به یک بحران جدی در سطح کشور خواهد شد.

عوامل فراوانی چون مشکلات اقتصادی،اجتماعی، موقعیت جغرافیایی،دلزدگی از فضای آموزشی در میان دانش آموزان و...از جمله دلایلی است که موجب شده است همین چند روز پیش،وزیر سابق آموزش و پرورش در شبکه آموزش سیما بگوید:طبق سرشماری سال ۱۳۹۵،تعداد۸میلیون و۷۹۵هزار بیسواد مطلق در کشور وجود دارد.در حال حاضر، پوشش تحصیلی مقطع ابتدایی در کشور۹۸/۶درصد است.اما۱۶۰ هزار و ۳۷۳نفر جذب دوره ابتدایی نشده اند و بر اساس آخرین اطلاعات،تعداد ۹۷۰ هزارنفر بازمانده از تحصیل در کشور وجود داشته است .وزیر آموزش و پرورش، در مراسم بازگشایی سال تحصیلی گذشته، تعداد دانش آموزان را حدود ۱۶ میلیون نفر اعلام کرد که به این ترتیب،یک شانزدهم دانش آموزان،در سال گذشته از تحصیل بازمانده اند.

معنی حرف های وزیر سابق آموزش و پرورش این است که، با وجود اصل آموزش رایگان در قانون اساسی و با وجود گذشت چنددهه از پیروزی انقلاب ، هنوز هم ۹ میلیون نفر ( یک دهم کل جمعیت کشور ) بیسواد مطلق داریم . تعداد ۱۶۰ هزار کودک محروم از تحصیل در دوره ابتدایی و ۷۲۰ هزار بازمانده از تحصیل داریم که ترک تحصیل کرده اند . یعنی باید بپذیریم در نبرد بین تحصیل و سیر کردن شکم ، درس خواندن و تحصیل کردن کاملا پیروز نشده است . به همین دلیل است که بین سطح درآمد در استان های کشور و بی سوادی ، یک رابطه واضح مشاهده می‌شود و از آن طرف ، هر چه به سمت استان هایی می رویم که درآمد افراد ، در آن ها بالاتر است شاهد بی سوادی کمتری هستیم.

بنابراین، می توان پذیرفت صرف نظر از افت شدید کیفیت آموزشی ، این تعداد پرشمار افراد فاقد حداقل سطح سواد و کودکان و نوجوانان ( آینده سازان ایران ) بازمانده از تحصیل ، آمار بسیار نگران کننده ای است و مانع اساسی و جدی برای توسعه اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی کشور محسوب می‌شود.

انتهای پیام/