شارا- فراگیری شیوه های درست نویسی، یکی از مهم ترین مواردی است که باعث می شود تا روابط عمومی ها در برقراری ارتباط با مطبوعات به منظور درج اخبار و مطالب شان به وضعیت مطلوب تری دست یافته و نقش اطلاع رسانی به جامعه را بهتر ایفا کنند.

کلمه هایی نظیر «این- آن» (ضمیر، صفت اشاره ای یا مبهم، «ای» و «اعداد» را بهتر است جدا بنویسیم: این کار، آن کار، ای دوست!، یک روز

نکته: هر گاه آن و این و چنان با «چه و که» ترکیب شود، بهتر است سر هم و پیوسته نوشته شود: آنکه، آنچه، اینکه، چنانکه، چنانچه.

البته اگر «آن» و «این» به معنای «آن­ کس یا آن­ چیز» و «این کس یا این چیز» باشد، بهتر است جدا از «که» نوشته شود: آن که از راه رسید علی بود. این که تو خریدی بسیار زیباست. در هر حال حد و استقلال دستوری هر کلمه، از نظر معنی و عمل دستوری آن، باید حفظ و هر کلمه مستقل، جدا از کلمه های دیگر نوشته شود:

وصل و فصل کلمات

در مثال های بالا و موارد مشابه آن حتی اگر در تلفظ معمولی هم مد «آ» ظاهر نشود و حدود مثل مورد قبل به تلفظ درآید، باز هم جدا نوشتن کلمات مناسب تر است.

هم

کلمه «هم» اگر با کلمه بعد از خود قید یا صفت بسازد، پیوسته نوشته می شود مانند:

کلمه های مرکبی که جزو دوم آن ها با «آ» آغاز می شود، اگر همزه در تلفظ بیفتد، مد «آ» حذف و متصل نوشته می شود، مانند:

در صورتی که همزه در این گونه کلمه ها به تلفظ درآید، جدا نوشته می شود و علامت مد «آ» باقی می ماند، مانند:

حرب «ب» در عبارت های فعلی نیز از قاعده و حرف اضافه بر سر اسم تبعیت می کند و جدا نوشته می شود، مانند:

اگر حرف «به» بین دو کلمه مکرر قرار گیرد، جدا نوشته می شود، مانند:

چنین است وقتی که حرف «ب» میان دو کلمه، حکم میانوند را داشته باشد و در مجموع یک مفهوم را برساند، مانند:

حرف اضافه «ب» کلمه های عربی متداول در فارسی، باید متصل و پیوسته به کلمه بعد نوشته شود، چون این حرف، حرف جر عربی است و حرف اضافه فارسی نمی­باشد:

هر گاه حرف «به» با کلمه بعد از خود در مجموع قید یا صفت بسازد، در این صورت یک کلمه محسوب می شود و حرف «ب» به کلمه بعدی می چسبد، مانند:

پیشوندهای فعلی (اجرای پیشین فعل) یعنی «ب» و «ن» (نشانه نفی و نهی) و «م» (نشانه نهی) را باید پیوسته به فعل نوشت:

نکته: در صورتی که «ن» به صورت «حرف ربط دوتایی» به کار رفته باشد، جدا از فعل نوشته می شود: نه می خرد نه می­فروشد نه می­خواند نه می نویسد. نه می بیند نه می شنود.

این واژه ها که در کاربرد مصدری متصل نوشته می شود، چنانچه به عنوان فعل به کار رود جدا نوشته خواهد شد، برای نمونه می نویسیم: ملت روز ارتش را گرامی داشت. و در کاربرد مصدری می نویسیم: گرامیداشت روز ارتش در شهر تهران برگزار شد.

جزو پیشین «می» که در گذشته به صورت «همی» به کار می رفته است، همیشه جدا از فعل نوشته می شود، مانند:

مصدرهای مرکب مرخم و صفت های مرکب تا حد ممکن باید پیوسته نوشته شود:

اگر کلمه بعد از «هم» با حرف «م» یا «همزه» آغاز شود، در این صورت باید جدا نوشته شود، مانند:

هم­ اتاق، هم اعتقاد، هم احساس، هم مرز، هم منزل، هم مشرب، هم مسلک.

تنوین مخصوص کلمات عربی است و تابع قوانین صرفی و نحوی زبان عربی می باشد. استفاده از آن در کلمات فارسی به طور خاص و در کلمات غیر عربی به طور عام درست نیست.

کلمات عربی که در فارسی تنوین می گیرد مانند: عملاً، قطعاً، سهواً، واقعاً، عمداً را نیز می توان (و بهتر است) به صورت فارسی آن با پسوندهای مناسب مقام سخن به کار برد.

برای مثال (مثلاً) در عمل (عملاً)، قطعی (قطعاً)، از روی سهو یا سهوی (سهواً)، واقعی، به طور واقع (واقعاً)، عمدی، از روی عمد (عمداً).

نکته: این معادل ها اگر به فصاحت کلام آسیب نرساند و کلام را از روال عامل آن برنگرداند و مغیر با نوشته های بزرگان ادب فارسی نباشند، مناسب تر است کلمات معادل فارسی و یا صورت فارسی کلمات تنوین­دار را به کار برد.

هر گاه پیشوندهای (بـ، ن، هـ) به سر افعال مصدر به همزه درآیند در نوشتار همزه تبدیل به (یـ) می شود.

هرگاه کلمه به حرف صامت «ی» ختم شود، مصوب بلند (ی) بعد از آن هر دو با (یـ) نوشته می شوند.

علامت جمع در کلمات فارسی «ان» و «ها» می باشد.

در مورد سر هم و جدا نوشتن این علامت استادان ادب فارسی دارای دو نظر می باشند؛ عده ای به سر هم نوشتن و عده ای دیگر به جدا نوشتن اشاره کرده اند.

علامت های جمع را مناسب تر است جدا از کلمات بنویسیم، تا بدین وسیله هم استقلال کلمات را در نوشته رعایت کرده باشیم و هم از ترکیب های مکرر که سبب پیچیدگی خط می شود خودداری کنیم.