شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| دیپلماسی عمومی ایران از شیوه ها و تکنیک های زیر استفاده می کند:

1. دیپلماسی مبادله
دیپلماسی مبادله، گونه ای از دیپلماسی عمومی است که در آن، نخبگان جامعه مقصد هدف قرار می گیرند. به لحاظ نظریه پردازی در حوزه علوم ارتباطات، دیپلماسی مبادله نوعی از جریان دومرحله ای ارتباطات است که لازارسفلد مطرح کرد. لازارسفلد معتقد است اگر رهبران جامعه در برنامه های مبادله شرکت داده شوند، اهداف چندی به دست می آید:

الف- پالایش: برنامه مبادله به تشگیل گروهی از نخبگان در کشور هدف می انجامد که دارای نوعی احساس هم فکری و سمپاتی با کشور مبدا هستند. در این حالت، این نخبگان می توانند جریان ارتباطی جامعه خود را در دست گرفته و در حجم انبوه پیام های رسانه ای مختلف از کشورهای متفاوت، پیام کشور مبدا را شناسایی کرده و به صورت تعدیل شده به افکار عمومی خود انتقال دهند.

ب- تولید/ تطابق: رهبران فکری ایده ها و پیام های کشور مبدا را بومی کرده و مطابق اقتضائات کشور خود پخش می کنند. این نکته حایز اهمیت است که هر قدر هم کشور عامل با کشور مبدا آشنا و بر اوضاع آن اشراف داشته باشد، هیچ گاه نمی تواند به شناخت دقیق (ژنتیک)، آن جامعه، به مانند نخبگان خودش برسد.

ج- تفسیر: تفسیر از ترجمه شروع می شود و به معنای رمزگشایی و معناگشایی است.

هنگامی که کشور عامل پیام خاصی به جامعه هدف می فرستد، این پیام حالت رمزگونه دارد. از آن جا که توده های مردم توانایی رمزگشایی این پیام ها را ندارند، این کار بر دوش نخبگانی قرار می گیرد که به جهت شناختی که از جامعه مبدا دارند، این وظیفه را به نحو احسن انجام می دهند.

د- تشدید: رسانه ها پیام های فراوانی در جامعه می پراکنند. هنگامی که این پیام ها را افرادی بازتاب می دهند که رهبران فکری جوامع شناخته می شوند، نقش و تاثیر مضاعف پیدا می کند.

اعمال دیپلماسی مبادله توسط جمهوری اسلامی ایران، با استدلال مهمی به نام فهم متقابل نیز توجیه می شود. در این حالت، تجربه دست اولی که رهبران و تصمیم گیران فعلی و آینده کشورها از طریق مشاهده میدانی به دست می آورند، به درک عمیق تر آن ها از واقعیت های موجود در جامعه ایران کمک می کند و این، در نهایت، به گسترش حلقه افرادی منجر می شود که نقش تفسیرگران موثر و متنفذ میان ایران و دیگر کشورها را ایفا می کنند.

یکی از شیوه های بسیار رایج دیپلماسی تبادل استاد و دانشجوست. وزارتخانه های بهداشت و علوم متولیان اصلی این نوع دیپلماسی هستند.

2. دیپلماسی فرهنگی
دیپلماسی فرهنگی رویکردی چندوجهی است (رینیجسکا، کیلدنوویز ، 2003: 58) که به تبادل ایده ها، اطلاعات، هنر و دیگر وجوه فرهنگ بین ملت ها و افراد اشاره می کند و هدف آن سرعت بخشیدن به فهم دوطرفه از یکدیگر است. دیپلماسی فرهنگی که در آن، هر ملت تمام تلاشش را صرف ارتقای زبان و توضیح سیاست ها و چشم اندازها یا داستانش به سایر جهان می کند، معنایی فراتر از جاده یک طرفه یا تبادلات دوطرفه پیدا می کند (2005). دیپلماسی فرهنگی یکی از ابزارهای دیپلماسی عمومی است که حکومت ها برای نوسازی این منابع استفاده می کنند تا بیش از آن که صرفا حکومت کشورهای دیگر را جذب کنند، مردم آن کشورها را جذب کنند

(شیخ الاسلامی، 1392، 107). برای بعضی دولت ها، دیپلماسی فرهنگی، نقش حمایتی از حاکمیت فرهنگی را بازی می کند. برای مثال، کانادا از فعالیت های بین المللی در جهت صنایع فرهنگی داخلی خود حمایت کرده و در این قالب، در جست و جوی حفظ جایگاهش در شبکه تجارت آزاد چند جانبه است یا دیپلماسی فرهنگی کبک ، برای مقاومت در برابر تهدید حکومت فدرالی کانادا، در جهت حفظ حاکمیت فرهنگ خود حرکت می کند (مارک ، 54:2005).

دیپلماسی فرهنگی ایران، بر اساس تعابیر و تعاریف موجود و به عنوان یکی از ابعاد و ابزارهای سیاست خارجی، عبارت است از کوشش از پیش طراحی شده و سازمان یافته برای تاثیرگذاری بر برداشت ها، ادراک ها، ایستارها و باورهای سایر ملت ها، از طریق تبیین و ترویج فرهنگ و تمدن ایرانی و شناخت فرهنگ های دیگر، به منظور تامین منافع ملی. بنابراین، دیپلماسی فرهنگی از روابط و تبلیغات فرهنگی متمایز می شود؛ چون برخلاف تبلیغات، هدف دیپلماسی فرهنگی تعامل و درآمیختن با مخاطبان است، نه القای پیام های غیر واقعی و تحریف شده. همچنین در دیپلماسی فرهنگی، بیشتر بر روابط متقابل پایدار و درازمدت تاکید می شود، تا مبارزه سیاسی کوتاه مدت و زودگذر (فیروزآبادی، 1387: 179).
سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی متولی اصلی این نوع دیپلماسی است.

3. دیپلماسی رسانه ای
با توجه به نقش ویژه و بسیار مهم رسانه ها در روند سیاست خارجی و دستگاه دیپلماسی کشور، گروهی از محققان این گونه تحلیل می کنند که اساسا دیپلماسی رسانه ای از رسانه ها در جهت ارتقای سیاست خارجی کشورها استفاده می کند و رسانه در دیپلماسی ابزاری تلقی می شود که با استفاده از آن، دیپلمات ها و سیاست گذاران می توانند نیات و مقاصد خود را با عنوان دیپلماسی، به محک گذارند و در معرض چالش های دیپلماتیک قرار دهند (عسکریان، 1387: 7).

 گروهی دیگر بر این نظرند که، شواهد متقنی در مورد تاثیر رسانه ها و وسایل ارتباط جمعی بر روند تصمیم گیری بازیگران وجود ندارد و سیاست مداران و اصحاب رسانه به طور مستقل و در چارچوب های خاصی، منفک از یکدیگر، وظایف خود را انجام می دهند. در این چارچوب، بازیگران عرصه سیاست به ندرت اهداف و تصمیمات خود را به خاطر رسانه ها تغییر می دهند و رسانه ها نیز با رعایت بی طرفی، اقدامات دولت ها را در عرصه روابط بین الملل محک می زنند.

 با بررسی عملکرد رسانه ای جمهوری اسلامی ایران، متوجه خواهیم شد که این عملکرد با داشتن ویژگی های دیدگاه دوم به طور تقریبی، به رویکرد اول نزدیک تر است؛ به این مفهوم که دولت، یا خود دست به تاسیس رسانه های ویژه ای می زند یا با اقداماتی، سعی می کند رسانه های موجود را با سیاست های کلان نظام همراه کند.

سازمان صدا و سیما بازیگر اصلی این نوع دیپلماسی است. (به نقل از: محمدحسن شیخ الاسلامی و امیر فاطمی صدر، 1392).