شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| از جمله‌ ویژگی‌های‌ روابط عمومی‌ ناکارآمد، طراحی‌ تشکیلات‌ نامناسب‌ و مدیریت‌ غیر علمی‌ ‌است‌. اولین‌ ضعف‌ در این‌ گونه‌ روابط عمومی‌ها، قرار نگرفتن‌ در جایگاه‌ مناسب‌ است‌ و معمولا جایگاهی‌ که‌ در آن‌ قرار می‌گیرند، زیر نظر مستقیم‌ بالاترین‌ مقام‌ سازمان‌ نیست‌.

ضعف‌ دوم‌ به‌ نامگذاری‌ "روابط عمومی‌" مربوط می‌شود که‌ اغلب‌ آن‌ را با پسوندهای‌ مختلفی‌ به‌ کارمی‌برند که‌ از جمله‌ آنها می‌توان‌ به‌ "روابط عمومی‌ و ارشاد"، "روابط عمومی‌ و حوزه‌ وزارتی‌" و ... اشاره ‌کرد. در حالی‌ که‌ در روابط عمومی‌ کارآمد، افزون‌ بر اینکه‌ روابط عمومی‌ زیر نظر بالاترین‌ مقام‌ سازمان ‌عمل‌ می‌کند، از پسوند یا پیشوند خاصی‌ نیز در نام‌ خود استفاده‌ نمی‌کند.

اما در خصوص‌ مدیریت‌ علمی‌ در روابط عمومی‌، یکی‌ از مسائل‌ عمده‌ روابط عمومی‌ در کشور، سپردن‌ مدیریت‌ روابط عمومی‌ به‌ افرادی‌ است‌ که‌ از شایستگی‌ علمی‌ برخوردار نیستند و معمولا در انتصاب‌ مدیران‌ روابط عمومی‌، روابط بر ضوابط ارجحیت‌ داشته‌ و به‌ عوامل‌ دیگری‌ چون‌ داشتن‌ قدرت‌بیان‌، اجتماعی‌ بودن‌ و ... توجه‌ بیشتری‌ می‌شود.

بنابراین‌ در روابط عمومی‌ کارآمد، مدیر روابط عمومی‌ باید‌ ضمن‌ داشتن‌ تخصص‌ و تبحر در شناخت‌ افکار عمومی‌، علوم‌ ارتباطات‌ و روابط عمومی‌ و آشنایی‌ اجمالی‌ با اصول‌ علم‌ مدیریت‌، باید‌ از علوم‌ اجتماعی‌ همچون‌ جامعه‌شناسی‌، روانشناسی‌، مردم‌شناسی‌ و تاریخ‌ معاصر ایران‌ و جهان‌ و پژوهشگری‌ بهره‌ای‌ برده‌ باشد. داشتن‌ آگاهی های‌ روز نیز از ضرورت های‌ اساسی‌ برای‌ مدیر روابط عمومی‌ است‌.

همچنین‌، مدیریت‌ علمی‌ در یک‌ روابط عمومی‌ کارآمد، ایجاب‌ می‌کند که‌ جذب‌ نیروی‌ انسانی‌متخصص‌ در علوم‌ روابط عمومی‌ و ارتباطات‌ (یا رشته‌های‌ وابسته‌) به‌ عنوان‌ یک‌ اصل‌ مورد توجه‌ قرار گیرد. اصل‌ دیگر، گماردن‌ کارشناسان‌ روابط عمومی‌ در پست های‌ تخصصی‌ آنان‌ است‌. برای‌ مثال‌، یک ‌روابط عمومی‌ کارآمد، باید‌ از گماردن‌ یک‌ نیروی‌ کارشناسی‌ ارتباطات‌ در پست‌ امور اداری‌ جدا پرهیز کند.

اصل‌ دیگر در مدیریت‌ علمی‌ روابط عمومی‌ کارآمد، توجه‌ به‌ بهسازی‌ تخصصی‌ نیروی‌ انسانی‌ بطورمستمر است‌. برگزاری‌ دوره‌های‌ آموزشی‌ بر اساس‌ نیازسنجی‌ علمی‌، انتشار نشریات‌ موردی‌ آموزشی‌ و در صورت‌ لزوم‌ نشریه‌ ادواری در قالب آنلاین و آفلاین‌ در این‌ خصوص‌ می‌تواند ضامن‌ پویایی‌ علمی‌ کارکنان‌ روابط عمومی‌باشد.

منبع: سالنامه روابط عمومی/ شماره اول/ کار مشترک انجمن متخصصان روابط عمومی و موسسه کارگزار روابط عمومی