با رسیدن به آخرین روز های اردیبهشت ماه، گل از رخسار روابط عمومی ها می شکفد وبه خود می بالند که حداقل روزی نیز به نام آنان در تقویم رسمی کشور به ثبت رسیده است. روز ۲۷ اردیبهشت به نام روز ارتباطات و روابط عمومی در واقع سنگ محکی است برای روابط عمومی ها که بدانند در هزاره سوم در چه جایگاه و موقعیتی قرار گرفتند. در واقع پاسداشت و گرامی داشت این روز خجسته و میمون برای روابط عمومی چی ها که همواره مهجور قرار می گیرند می تواند چه دستاوردی عظیمی داشته باشد؟!
برگزاری چند مراسم در گوشه کنار کشور و سخنرانی در باب اهمیت و جایگاه روابط عمومی تنها کاری است که می شود انجام داد. قدر مسلم اینکه اگر این روز هم نبود هیچ اتفاقی برای روابط عمومی ها نمی افتاد. مشکلاتی که امروزه روابط عمومی ها وکارکنان آن با دست و پنجه نرم می کنند همواره از دید مسوولان بالادست آنها پنهان مانده است. هیچ کوششی ولو اندک برای ارتقاء و جایگاه روابط عمومی برداشته نمی شود.
روابط عمومی در ایران همچنان در حد حرف باقی مانده است. در واقع نامگذاری این روز نقطه عطفی در تاریخ هفتاد ساله روابط عمومی در ایران است.
این نامگذاری از اینرو واجد اهمیت است که بدانیم که روابط عمومی به عنوان یک فرایند و نه یک رویداد چه نقش مهم و پر رنگی در مناسبات اجتماعی سازمانی ایفا می کند. مناسباتی که هرچند در برخی مواقع به دست فراموشی سپرده می شود و یا اینکه مورد بی مهری قرار می گیرد، اما با این حال روابط عمومی چون زورقی در دریای طوفانی و مواج ناملایمتی ها به راه خود ادامه می دهد.
متاسفانه نگاهی که بعضاً در جهت تعامل با روابط عمومی نیست، نگاهی که روابط عمومی را به سمت پیشرفت سوق نمی دهد، نگاهی که روابط عمومی را به عنوان تدارک چی می نگرد و هزاران نگاهی که هیچگاه روابط عمومی را به سوی آرمان ها و آرزوهایش نبرده است.
توجه به روابط عمومی باید از جنس روابط عمومی باشد و بدانند سازمانی پویا است که روابط عمومی عملگرا داشته باشد. روابط عمومی ای که بداند چه نقش ارزنده وممتازی به آن سپرده شده است و بدیلی در سازمان وهم عرض او وجود ندارد. با ناکارآمد ساختن روابط عمومی چه کسی سود می برد؟! و چه دایره واداره ای می تواند کاراکتر و شخصیت روابط عمومی در سازمان را در معرض نمایش قرار دهد؟
روابط عمومی ای که بتواند با ایجاد ارتباط درون و برون سازمانی و اطلاع رسانی مناسب و اقناع افکار عمومی نقش خود را به خوبی ایفا کرده باشد. امروزه روابط عمومی آمیزه ای از علم، هنر و فن است. علم است زیرا مبتنی بر تئوری ها و نظریه های علمی است. فن است چون از ابزارهای گوناگون بهره می گیرد و هنر است چون برقراری ارتباط خوب با مخاطبان نیازمند هنرمندی و فرهیختگی است.
بی شک مسوولان باید به مطالبات و انتظارات انباشته شده روابط عمومی های خود در پیشبرد اهداف سازمانی اهمیت قائل شوند. آنان را یاری داده ومشوق آن ها در انجام وظایف محوله باشند. انتظار می رود در روزی که به نام روز ارتباطات و روابط عمومی نام نهاده شده است موجبات خرسندی روابط عمومی ها فراهم آید و با نگاهی توام با شفقت و مهربانی به روابط عمومی ها نگریسته شود و بدانند که روابط عمومی شوق اداری است و نه شغل اداری!
|
||||
