همه چیز با مقداری شیر خشک بسیار عجیب شروع شد.


شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی‌ ایران (شارا) || این ماده به عنوان بخشی از ابتکار عمل کمک‌های داخلی دولت نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا، در سراسر این کشور بین خانواده‌های کم درآمد توزیع می‌شد.

این برنامه که با نام CLAP شناخته می‌شود و در سال ۲۰۱۶ اعلام شد، به عنوان تلاشی برای تأمین مواد غذایی ضروری برای مردم ونزوئلا که به شدت تحت تأثیر بحران اقتصادی کشور قرار گرفته‌اند، معرفی شد و برخی از آنها در معرض خطر گرسنگی قرار داشتند.

اما روزنامه‌نگار روبرتو دنیز و همکارانش در سایت مستقل investigative news site Armando.info خیلی زود متوجه شدند که مشکلی وجود دارد.

آنها در شبکه‌های اجتماعی ویدیوهایی از شیر خشک CLAP دیدند که هنگام مخلوط شدن، تکه تکه، با بافت عجیب و به طور قطع شبیه شیر نبود.

آنها گزارش‌هایی از بزرگسالانی شنیدند که پس از نوشیدن آن دچار نفخ معده شده‌اند و کودکان خردسالی که به اسهال شدید مبتلا شده‌اند.

دنیز در مورد اینکه چگونه این داستان برای اولین بار به گوشش رسید، می‌گوید: «این مادران سراسر کشور بودند که ابتدا شروع به محکوم کردن کیفیت وحشتناک غذای CLAP، به ویژه شیر خشک کردند.»

با تحقیق دنیز و همکارانش، آنها دریافتند که برخی از شیر خشک‌هایی که از طریق برنامه CLAP ارائه می‌شد، کمبود کلسیم و سدیم بالایی داشت، به طوری که پژوهشگری که با او مشورت کردند گفت که اصلاً نمی‌توان آن را به عنوان شیر طبقه‌بندی کرد.

بدتر از آن، خود این برنامه باعث ثروتمند شدن الکس Saab، از نزدیکان مادورو می‌شد که با واردات محصولات بی‌کیفیت به شهروندان ونزوئلا، سود هنگفتی به دست می‌آورد.

رسوایی «تقلب غذایی» تنها بخشی از یک عملیات بزرگ‌تر پولشویی بین‌المللی بود که باعث می‌شد Saab در لیست افراد تحت تعقیب چندین کشور قرار گیرد.

جرائم ادعایی او شامل حساب‌های بانکی در ایالات متحده بود و به همین دلیل، Saab در سال ۲۰۱۹ توسط دولت ایالات متحده به اتهام پولشویی مرتبط با نقض ادعایی قانون اعمال فاسد کننده در خارج از کشور (FCPA) متهم شد.

مارشال بیلینگزلی، مقام سابق خزانه‌داری آمریکا که به ساخت پرونده علیه Saab کمک کرد، به FRONTLINE گفت: «او فردی است که از سیستم مالی بین‌المللی سوءاستفاده می‌کند. کارهایی که او به نمایندگی از مادورو انجام می‌داد، غیرقابل قبول بود.»

اما دنیز پس از افشای رسوایی کجا سر از کار درآورد؟ او تبعید شد، همانطور که مستندی از FRONTLINE در اواخر این ماه که به نمایش درخواهد آمد، روایت خواهد کرد.

از آنجایی که دنیز و همکارانش به دنبال این داستان گسترده فساد درگیر با دولت مادورو بودند و با تهدید و ارعاب مواجه شدند، دنیز تصمیم سختی گرفت که برای ادامه گزارش در مورد این داستان از کشورش فرار کند.

امروز، حکم بازداشت دنیز در ونزوئلا صادر شده است. خانه خانواده او مورد حمله قرار گرفته است و او مورد تهمت جنایی قرار گرفته است، کسی که در ایالات متحده بی‌گناه شناخته شد و در دسامبر گذشته در یک تبادل زندانی بحث‌برانگیز به ونزوئلا بازگردانده شد.

دنیز بیش از پنج سال است که به کشور مادری خود پا نگذاشته است.

داستان دنیز بخشی از یک روند نگران‌کننده است که می‌خواهم در این روز جهانی آزادی مطبوعات توجه شما را به آن جلب کنم: روزنامه‌نگاران و به تبع آن روزنامه‌نگاری به تبعید رانده می‌شوند.

اوایل امسال، سازمان ملل متحد هشدار داد که تعداد روزنامه‌نگاران و کارکنان رسانه‌ای که "برای فرار از آزار و اذیت سیاسی و محدودیت‌های قانونی و سایر محدودیت‌ها در کشور خود مجبور به فرار به خارج از کشور شده‌اند" در حال افزایش است.

گزارشگران بدون مرز "افزایش چشمگیری" در درخواست کمک از روزنامه‌نگارانی را مشاهده کرده‌اند که پس از مواجه شدن با تهدیدات مجبور به نقل مکان به کشورهای دیگر شده‌اند و Freedom House گزارش کرده است که روزنامه‌نگاران تبعیدی به طور فزاینده‌ای توسط دولت‌هایی که از آنها فرار کرده‌اند، هدف قرار می‌گیرند.

خطراتی که این روندها ایجاد می‌کند، نه تنها روزنامه‌نگاران، بلکه مردم جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگر روزنامه‌نگارانی نداشته باشیم که کار خود را انجام دهند، چه در مناطق جنگی مانند غزه (که در ماه‌های اخیر نزدیک به 100 روزنامه نگار کشته شده‌اند) یا در کشورهایی که به سمت اقتدارگرایی می‌لغزند، ما سابقه‌ای از حقایق روی زمین نداریم. این سوابق روزنامه‌نگاری چیزی است که با چیز دیگری قابل جایگزین نیست.

نبودِ گزارشگری مستقل به همه‌ی ما آسیب می‌زند. این نبود باعث می‌شود تا اطلاعات غلط، فساد و دیگر سوءاستفاده‌های قدرت به راحتی انجام شوند و تنها به نفع آن دسته از افراد، دولت‌ها و مؤسساتی باشد که چیزی برای پنهان کردن دارند.

دولت‌ها به خوبی از این واقعیت آگاه هستند – و برخی از آن‌ها، به دنبال فرار از پاسخگویی‌ای که گزارشگری مستقل ایجاد می‌کند، راه‌های جدیدی برای دشوارتر کردن گزارشگری مستقل پیدا کرده‌اند.

ما در سال‌های اخیر تهدیدهای پیچیده و در حال تحولی را که روزنامه‌نگاران در چندین مستند با آن روبرو هستند، شرح داده‌ایم. «هزار زخم» مبارزه‌ی ماریا رِسا علیه اطلاعات غلط و ارعاب در فیلیپین را دنبال می‌کرد.

بررسی‌ها نشان می‌دهد چگونه دولت‌ها از جاسوس‌افزار قدرتمند به نام پگاسوس علیه روزنامه‌نگارانی که در حال تحقیق درباره فساد دولتی در چندین کشور از جمله خدیجه اسماعیلوا در آذربایجان و کارمن آریسته‌گی در مکزیک بودند، استفاده شد.

«پوتین در برابر مطبوعات» به معرفی روزنامه‌نگار مستقل روسی دیمیتری موراتوف در بحبوحه‌ی سرکوب کرملین پرداخت که او را مجبور کرد انتشارات جدیدی را به جای مسکو در اروپا تأسیس کند. مستند آینده‌ی ما درباره‌ی دنیز و همکارانش فصل بعدی این مجموعه کار است.

دنیز در فیلم درباره‌ی بهایی که برای روزنامه‌نگاری‌اش پرداخته است می‌گوید: «از نظر حرفه‌ای، همیشه می‌گویم ارزشش را داشته است.»

اما در سطح شخصی، مسائل پیچیده‌تر هستند. دنیز می‌گوید: «این همان چیزی است که همیشه می‌گفتم: نگاه نکردن راحت‌تر بود.»

در این روز جهانی آزادی مطبوعات و در ادامه مسیر، امیدوارم همه ما انتخاب کنیم که از روی داستان‌های دشواری که روزنامه‌نگاران سراسر جهان سعی در پوشش و افشای آن‌ها دارند، چشم‌پوشی نکنیم. این حقیقت که روزنامه‌نگاران به طور فزاینده‌ای به خاطر کارشان به تبعید رانده می‌شوند؛ و از واقعیت الهام‌بخش اینکه، با وجود همه چیز، این کار ضروری همچنان ادامه دارد.

«از همان ابتدا فهمیدم که قوی‌ترین دفاع ما در این پرونده، ادامه دادن تحقیقاتمان بود.» دنیز هفته گذشته به من گفت: «وظیفه اصلی ما در Armando.info، با وجود خطرات ذاتی، همچنان افشای فساد در رژیم مادورو و پاسخگو نگه داشتن عاملان آن است.»

رانی آرنستون-رات، سردبیر و تهیه‌کننده اجرایی FRONTLINE است که در GBH بوستون تولید می‌شود. مستندی که حماسه روبرتو دنیز را روایت می‌کند، «ماموریتی خطرناک»، اواخر این ماه به نمایش در خواهد آمد.

منبع انگلیسی: hill
منبع فارسی: شارا

با کلیک روی لینک زیر به کانال تلگرام ما بپیوندید:
https://telegram.me/sharaPR
 

انتهای پیام/