مقدمه :
در اقتصاد پرچالش کنونی با فشارهای فزآینده محیطی و منابع خارجی محدود، دارایی ها و بدهی های جاری یعنی سرمایه در گردش بنگاه های اقتصادی از اهمیت زیادی برخوردار است و مدیریت بهینه سرمایه در گردش بنگاه ها می تواند به عنوان یک مزیت رقابتی برای آنها محسوب شود . شالودة مباحث مدیریت مالی را سرمایه تشکیل می دهد و می توان ادعا کرد که همة فعالیتهای تجاری نیازمند سرمایه اند، سرمایه عبارت است از تمام منابع مالی که مورد مصرف شرکت قرار می گیرد و در این راستا مدیریت مالی چارچوب روابط بین سرمایه و شرکت را مشخص می کند (پی نوو، ریموند، ۱۳۸۶).
شرکتها می توانند سطح بهینه ای از سرمایه در گردش را دارا باشند که ارزش آنها را بیشینه نماید . موجودی فراوان وسیاست اعتباری سخاوتمندانه،می تواند منجر به افزایش فروش گردد .موجودی زیاد ریسک کمبود موجودی را کاهش می دهد و اعتبار تجاری به دلیل اینکه امکان ارزیابی کیفیت محصول را قبل از پرداخت برای مشتریان فراهم می سازد،می تواند باعث افزایش فروش گردد ( 2003،Deloof).
یک معیار رایج برای سنجش مدیریت سرمایه در گردش چرخه تبدیل نقد، فاصله زمانی بین انجام هزینه برای خرید مواد اولیه و وصول مبالغ کالاهای فروش رفته است.هر چه این فاصله زمانی طولانی تر باشد،سرمایه گذاری بیشتری در سرمایه د گردش انجام شده است. جزء دیگر سرمایه در گردش حسابهای پرداختنی است به تعویق انداختن پرداخت ها به عرضه کنندگان این امکان را برای واحد تجاری فراهم می سازد تا کیفیت محصولات خریداری شده را مورد ارزیابی قرار دهد ومی تواند یک منبع انعطاف پذیر و ارزان تامین مالی برای شرکتها باشد .از طرف دیگر اگر عرضه کننده به منظور پرداخت پیش از موعد،تخفیف پیشنهاد نمایدتاخیر  در پرداخت صورتحساب می تواند بسیار هزینه بر باشد.
با وجود اهمیت زیاد سرمایه در گردش برای سازمان ها ، ادبیات سازمانی به طور سنتی بر روی مطالعة تصمیمات مالی بلند مدت متمرکز است و پژوهشگران نیز بیشتر به مطالعه در زمینة تجزیه و تحلیل سرمایه گذاری، ساختار سرمایه، تقسیم سود، ارزشیابی سازمان و موارد مشابه پرداخته اند.
همچنین  شرکت ها باید با استفاده از ابزارهای کنترل ریسک، مدت زمان وصول مطالبات، مدت زمان نگه داری موجودی کالا، مدت زمان پرداخت حسابهای پرداختنی، چرخة نقدینگی را کنترل و از این طریق اثرات مثبت برروی شاخص های عملکرد مالی را برای شرکت به ارمغان آورند (فتحی و توکلی،1388).